Eerste hulp is vaak letterlijk de allereerste hulp. Het is van belang dat veel burgers in voor- komende gevallen iets doen. Van 112 bellen tot hand vasthouden, van stabiele zijligging tot een bloeding stelpen. Gelukkig doen veel mensen daadwerkelijk iets; met of zonder cursus, met of zonder diploma. Enige oefening, of een erkend certificaat, is echter wel aan te beve- len. Het kan onjuiste interventies voorkomen, maar draagt bovenal bij tot een zekerder gevoel in onzekere omstandigheden. Door de eerste hulp te verlenen worden burgers als het ware de 1e kolom in de hulpverlening. Voor de hiervoor noodzakelijke basiskennis en –kunde zijn meerdere uitgaven beschikbaar.
Veelvuldig is de afgelopen jaren de vraag gesteld, of er voor meer ervaren, gediplomeerde eerstehulpverleners, die bijvoorbeeld bij grotere bijeenkomsten worden ingezet, een actu- eel toegespitst verdiepingsboek beschikbaar zou kunnen komen. Gebaseerd op de laatste inzichten en richtlijnen. Vanuit de veelvormige praktijk met theoretische en praktische ach- tergrondinformatie. Het liefst één toonaangevend boek in plaats van vele varianten van vele organisaties.

Dit boek voldoet aan voorgenoemde voorwaarden. Het is in het bijzonder dankzij de veel- zijdige arts Pim de Ruijter dat dit tot stand is gekomen. Zijn belangstelling, kennis en erva- ring vormen bij uitstek de basis en hij weet deskundigen om zich heen te verzamelen die bijdragen leveren die daadwerkelijk kwaliteiten toevoegen. In de redactievergaderingen en mailbesprekingen die aan de ongemeen snelle totstandkoming vooraf zijn gegaan, is nadrukkelijk gekozen voor afbakening ten opzichte van de beroepsmatige professionele hulpverlening. Ieder zijn competentie en daaruit voortvloeiende rol. Hulpverlening is keten- zorg. Bij voorkeur soepel en snel op elkaar aansluitend. Bovendien, alle kennis van de EHBO ten spijt, sommige handelingen zijn als zodanig prima aan te leren, maar zonder kennis en ervaring van onderliggende processen en mogelijke complicaties in potentie gevaarlijk.